1. Strona główna
2. DWORZEC KOLEJOWY, plac dworcowy (ul. Władysława Beliny-Prażmowskiego 2)

Dworzec radomski powstał w latach 1882–1885 na szlaku Drogi Żelaznej Iwanogrodzko (Dęblińsko)-Dąbrowskiej, której budowniczym był radomianin Jan Bogumił Bloch, przemysłowiec – „król polskich kolei”. Gmach dworca zaprojektowany przez Adolfa Schimmelpfenniga (1834–1896), architekta warszawskiego, projektanta dworców, pałaców i kościołów. Radomski dworzec w swym pierwotnym kształcie nawiązywał do barokowej architektury pałacowej, z dekoracyjną fasadą zwieńczoną naczółkiem zamkniętym półkoliście, z dwoma obeliskami po bokach. Fasada dwukondygnacjowa, ujęta wyższymi ryzalitami, z arkadowymi oknami ostatniej kondygnacji, poprzedzona była wysokimi schodami. Dworzec ten został spalony przez wojska rosyjskie podczas I wojny światowej, w lipcu 1915 r. Odbudowany przez władze austriackie (1916–1917) w zmodyfikowanym, uproszczonym kształcie, z naczółkiem ozdobionym herbem Radomia.

W budynku dworca początkowo mieściła się siedziba Dyrekcji Zarządu Kolei oraz służby technicznej (warsztatów kolejowych) i inspekcji. W 1918 r. dworzec został przejęty przez władze polskie (tablica pamiątkowa). W okresie międzywojennym Radom był siedzibą Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych. W latach 1989–1992 wnętrze dworca zostało całkowicie przebudowane. Dworzec wraz z linią kolejową odegrał ważną rolę w gospodarczym i urbanistycznym rozwoju miasta w okresie do I wojny światowej.